Europa między Stanami i Rosją

Najważniejszą kwestią teraz i w najbliższej przyszłości są relacje między Stanami Zjednoczonymi a resztą świata. Świat ewoluował i w wielu przypadkach stał się bardziej niebezpieczny i wyrafinowany. Dotyczy to całego globu. Stany Zjednoczone od jakiegoś czasu wycofały się. To musi się zmienić i zmieni się pod presją tego nowego kursu – tego „wiatru historii”, który wieje w inną stronę. Niezależnie od tego, w którą stronę lub kto jest prezydentem Stanów Zjednoczonych, presja na USA zmusi je do większego zaangażowania się w globalne konflikty.

Wyzwanie dla Europy będzie takie samo jak dotychczas – jak zarządzać rosnącymi Stanami Zjednoczonymi i istniejącą Rosją oraz znaleźć swoje miejsce między nimi. W przeszłości Europa unikała głębokiego zaangażowania w te procesy. To już nie będzie możliwe. Można to rozwiązać, przyjmując aktywne stanowisko USA w sprawie globalnych konfliktów i włączając Europejczyków do tego procesu.

Po pierwsze, zawsze w historii Stanów było tak, że prezydenci musieli pozycjonować się w stosunku do społeczeństwa jako herosi. Tak wiele z rzeczy, które są teraz mówione, musi zostać dokładnie zbadanych. Trump może wygrał dużą skalą, ale to zwycięstwo jest bardziej odzwierciedleniem obaw narodu amerykańskiego niż poparcia dla osoby prezydenta. Jestem przekonany, że będzie powstrzymany przez siły powołane, aby go zrównoważyć, jak Kongres i system sądowniczy.

Wycofanie się USA z tych konfliktów byłoby niebezpieczną sytuacją – mogą one mieć niebezpieczny wpływ na Stany. USA muszą przede wszystkim określić swój interes narodowy i racjonalnie go realizować. Zapewne przekonamy się, że wiele z tego, co mówi kandydat na prezydenta, nie zawsze może zostać wdrożone, gdy już zostanie prezydentem. Jak już mówiłem, jest ograniczony przez inne siły. Na przykład Trump już mówi, że da Ukrainie i Rosji sześć miesięcy na zakończenie wojny, podczas gdy przed wyborami mówił, że zakończy ją w ciągu 24 godzin od objęcia urzędu.

To nie koniec globalizacji w tym sensie, że świat jest ogromny i podzielony na części, z którymi my – Amerykanie – będziemy musieli sobie poradzić. Moim zdaniem oznacza to, że Stany Zjednoczone odegrają większą rolę w zarządzaniu światowymi przemianami.

Myślę, że pandemia nauczyła nas, że system medyczny nie rozumie wszystkiego, co fundamentalne. Społeczność medyczna musiała w pandemii walczyć, aby zrozumieć, z czym się mierzy. Ale także – jak to często bywa – robiła to z pewnego rodzaju arogancją, która sprawiała, że ​​wydawała się bardziej pewna siebie, niż powinna być, i dlatego rozczarowywała opinię publiczną. W tym wszystkim rola społeczności medycznej w tym kryzysie musi zostać przejrzana lub doprecyzowana.

Planistów ekonomicznych pandemia nauczyła, że ich prognozy są niezwykle podatne na nieoczekiwane siły („czarne łabędzie”). Chociaż nie można było przewidzieć tych sił, racjonalne reakcje, gdy te siły się pojawiły, były niezbędne, ale nie zawsze nastąpiły. Gdybyśmy mieli bardziej racjonalną, spójną reakcję, można by uniknąć niektórych problemów. Niektóre organizacje, takie jak podmioty rządowe i stowarzyszenia małych przedsiębiorstw, wspierały firmy, które mogły zbankrutować i utrzymywały je w biznesie przez całą pandemię. Wiele innych firm, takich jak restauracje czy hotele, nie dało się uratować i zbankrutowały.

Nie demonizowałbym ich. Niemcy, jak każdy kraj, mają problemy polityczne, ale ich główna struktura gospodarcza pozostała nienaruszona. Twierdziłbym, że sytuacja Niemiec, choć niepewna w tej chwili, w dłuższej perspektywie pozostanie podobna do tej, jaka była.

Unia Europejska jest dość solidnym podmiotem, choć z wieloma problemami, ale także dużym wsparciem. Gdyby doszło do załamania Unii, nie byłoby ono nagłe, ale rozciągnięte w czasie. Te dwa kraje, które pan wymienił, choć obecnie niestabilne, z pewnością są w stanie odnaleźć się w świecie. Nie sądzę, żeby Unii Europejskiej w przyszłości groził upadek.

Chiny są w głębokim konflikcie ze swoimi sąsiadami i mają poważne problemy ze swoją gospodarką, którą próbują odbudować. Przechodzą przez trudny okres, który przewidywałem.

Podstawowy problem Polski nigdy nie miał charakteru ekonomicznego ani politycznego. Zawsze był to problem strategiczny. Pierwszym priorytetem Polski jest utrzymanie niepodległości i bezpieczeństwa. Temu podstawowemu celowi powinna służyć gospodarka i polityka, by Polska była krajem stabilnym. Obecna słabość Rosji i koncentracja Stanów Zjednoczonych na wewnętrznych sprawach dają Polakom wielką szansę na taką stabilność. Polscy politycy nie powinni dopuścić do rozdzielenia gospodarki i polityki od narodowego bezpieczeństwa, gwarantującego niepodległość. Gospodarka bez bezpieczeństwa jest po prostu pokusą dla obcych mocarstw.

 

Najważniejszym rynkiem wschodzącym na świecie jest rynek obu Ameryk – Północnej i Południowej. Wyłoni się on ze zmienioną strukturą, zaawansowanymi technologiami i zdrowymi rynkami. Tym razem wiodącą potęgą będzie najbardziej dynamiczna. Problemem reszty świata jest niepokój i niestabilne relacje. Z historii wiemy, że wiele rynków na świecie określano jako wschodzące, a następnie mierzyły się one z wewnętrznymi problemami. Myślę, że w dłuższej perspektywie rynki Ameryki Łacińskiej będą bardzo silne, ale nie sądzę, aby wyłonił się spośród nich jeden, który byłby najsilniejszy.

Prognoza „Droga do 2040” jest zbyt obszerna, aby omówić ją w tym wywiadzie. Ale – krótko mówiąc – trzymam się moich wcześniejszych prognoz dla Stanów Zjednoczonych i Rosji. Stany Zjednoczone przygotowują się do wzrostu, a Rosja jest w potrzasku. Ale proszę pamiętać, że Rosja w czasie drugiej wojny światowej pokonała Niemcy jako bardzo słaba potęga gospodarcza (oksymoron), więc nie można jej ignorować. Rola Rosji w historii się nie skończyła. W serwisie Geopoliticalfutures.com publikujemy naszą nową globalną prognozę na rok 2025, a także prognozy dotyczące głównych sektorów energetycznych na rok 2025.

 

Redakcja Transport Managera poleca inspirującą lekturę, którą można nabyć tutaj.

Dziękuję za rozmowę.

Marek Loos